alweer op de helft!

Dag lieve mensen,

Hier weer een bericht uit Zambia. Afgelopen maandag zaten we precies op de helft van onze stage hier in het verre Zambia. Voor mijn gevoel ben ik hier nog maar veel korter en gaat de tijd erg snel. Het is alweer twee weken geleden dat ik een verhaaltje op mijn site heb gezet en heb ik alweer van alles meegemaakt.

Zo mocht ik vorige week woensdag mijn 20e verjaardag vieren. Iedereen nog bedankt voor de vele felicitatie en leuke berichten. Het was wel apart om mijn verjaardag hier te vieren, zo zonder familie en vrienden, maar ik heb een hele leuke dag gehad. ’s Ochtends moest ik al vroeg mijn bed uit, want we hadden weer een les met de caregivers. De studenten van de school of nursing zouden ook een deel doen en er was ons vertelt dat er minstens 10 caregivers zouden komen. Zou dus helemaal goed komen zou je denken… George en de studenten zouden er om half 9 zijn zodat we nog een half uurtje hadden om de les door te nemen. Ik was er namelijk de dag ervoor nog geweest en toen bleek dat ze nog niet veel hadden voorbereid. Uiteindelijk waren ze er om half 10 samen met een caregiver, de site coördinator en Anna de verpleegkundige. Na nog driekwartier gewacht te hebben zijn er nog twee caregivers bijgekomen en zijn we maar met de les begonnen op de hoop dat er misschien nog meer zouden komen. Dit was jammer genoeg niet het geval, wat wel een beetje frustrerend was aangezien wij de lessen voor hun doen. Deze les ging over kruisinfecties en over wondverzorging bij kanker. De studenten deden het deel over de wondverzorging. Dit ging erg goed. Het maakt het voor de caregivers ook makkelijker te begrijpen, omdat de studenten ook nanja (lokale taal) kunnen. Niet alle caregivers kunnen goed engels en dit maakt het voor hen een stuk makkelijker.
’s Middags ben ik eerst maar eens mijn kaartjes open gaan maken (alle 20!). Mijn deur hangt al bijna vol. Ik heb ook nog twee cadeaus gekregen van de groep. Als eerste kreeg ik een soort dolk/ briefopener. Dit was voor mijn scherpe, sarcastische opmerkingen. Nu kon ik mezelf prikken in plaats van iemand anders (voor de rest vind ik de groep erg leuk hoor). Als tweede cadeau kreeg ik een t- shirt met alle namen van de groep erop. Dit was omdat ik al eens eerder een T-shirt had gekregen, in Cape Maclare. Het is niet het mooiste T-shirt, maar vond het wel een leuk cadeau.

Vorig week vrijdag zijn we met de drie caregivers mee geweest naar hun patiënten. Dit was erg indrukwekkend om te zien. De eerste drie patiënten hadden allemaal aids en de caregivers gingen bij hen langs om medicijnen te geven en om te kijken hoe het met ze gaat. De mensen zijn erg arm en wonen in hele kleine huisje met soms wel 10 personen. Een van de patiënten had ook een klein kindje van 1 jaar en 2 maanden. Beide ouders hadden aids, wat betekende dat het meisje, Rebecca het ook heeft. Ze hadden net een bloedonderzoek gedaan en zaten nu te wachten op het resultaat zodat ze medicijnen konden halen. Het was erg zielig om te zien, het meisje was erg ziek en er kon nog weinig aangedaan worden. Als laatste gingen we langs een vrouw die een onbekende ziekte had. Ze was blind en kon niet meer lopen. Daarnaast had ze TB. Het maakte wel indruk op mij op de vrouw te zien. Ondanks dat ze bijna niks meer kon, was heel erg vrolijk en blij. Ze vond het helemaal geweldig dat er een paar mzungu’s (blanke) bij haar langs kwamen. Was wel mooi om te zien. Op de terugweg zijn we nog langs het huis van een van de caregivers gelopen. Dit bestond uit twee kamers, waar ze met 14 mensen woonden. Wel bijzonder.

Zaterdag zijn we met de groep en Leon naar Katuta lodge, zo’n 12 km verderop, gegaan om mijn verjaardag te vieren. We hebben daar lekker gezwommen en ’s avonds blijven eten. We weer eens geluk, want we moesten weer 2 uur wachten op ons eten…

Afgelopen dinsdag en woensdag zijn Karin, Alida en ik met Leon mee geweest naar twee lokale ziekenhuisjes in Kayanga en Lumesi. Dit was weer een mooi Dakar ritje! De rijstijl had wel wat weg van een dronken iemand, al dat geslinger tussen de kuilen door. Er zaten flinke kraters in de weg en berm, wat ervoor zorgde dat we 2 uur over 90 km hebben gedaan. Na allemaal een hernia opgelopen te hebben kwamen we rond half 12 bij Kayanga health centre aan. Dit was een klein ziekenhuisje wat gerund wordt door twee Canadese sisters en een Filippijnse. Er werken geen dokters, alleen maar medical officers. Dit zit tussen een arts en verpleegkundige in. Na ons opgefrist en heerlijk gelucht te hebben, kregen we een rondleiding door het ziekenhuisje. Het was allemaal klein en verouderd, maar het zag er netjes en verzorgd uit. De behandelingen die ze uitvoeren staan vooral in het teken van malaria en HIV/ aids. Elke dag komen mensen voor screening en medicatie. Dit jaar waren erg veel kinderen en volwassenen die besmet waren met malaria. Ze hadden ook een speciaal centrum voor weeskinderen en kinderen die ondervoed zijn. Ze komen daar om aan te sterken en familie wordt geleerd hoe ze voor de kinderen kunnen zorgen. Er worden alleen kleine ingrepen uitgevoerd in Kayanga. Voor grotere ingrepen moesten de patiënten overgeplaatst worden naar Lundazi. Dit ligt tussen Kayanga en Lumesi in en daar is een groot ziekenhuis met dokters. Dit betekent dus dat wanneer een vrouw een keizersnee moet hebben, ze met weeën in de ambulance (die niet zo luxe zijn als wij ze kennen) over de hobbel weg moet. Niet echt een pretje dus..
De volgende ochtend kregen we nog een kleine rondleiding, omdat er ’s ochtends altijd spreekuur is en er dan dus veel mensen zijn. Na de rondleiding zijn we weer in de auto gestapt om terug te rijden naar Lumesi. Weer heerlijk over mooie Dakar weg! Gelukkig hoefde we maar een uurtje hierover.

Lumesi is ook een healthe centre, omdat ook hier geen dokter aanwezig is. Het is alleen wel groter en meer georganiseerd dan in Kayanga. Tijdens de rondleiding was dit ook goed te zien. Ze hadden meer bedden, maar kunnen ook alleen de kleinere ingrepen uitvoeren. Zo kunnen ze net als in Kayanga mensen behandelen tegen malaria en HIV/ aids. Ze hebben ook een klein laboratorium, waar bloedonderzoek gedaan kan worden. Een paar jaar geleden hebben ze in Lumesi een röntgenafdeling en twee operatiezalen gebouwd. Er wordt alleen geen gebruik van gemaakt, omdat er geen arts is die ermee kan werken. Echt super zonde, want alles zag er goed uit en kan zo gebruikt worden. Dit betekent dus ook dat wanneer ze niet meer voor de patiënt kunnen zorgen deze ook overgeplaatst moet worden naar Lundazi. Terwijl ze de materialen er wel voor hebben.
we zijn ook nog langs de kraamafdeling geweest. Hier lagen drie jonge meiden (onder de 18) die net bevallen waren. Een van de meiden had net die nacht een jongetje gekregen en liep nu alweer gewoon rond alsof er niks gebeurt was. Ze zijn hier niet echt van het piepen dus..
Na heerlijk gelucht te hebben zijn we weer richting Chipata gegaan. Helemaal onder de indruk van wat we gezien hebben. Het was mooi om te zien hoe de gezondheidszorg geregeld is in Afrika. Met de weinig materialen die ze hebben kunnen ze toch veel mensen hebben. De sisters waren enorm gastvrij en vriendelijk en wilde je alles met trots laten zien. Echt super mooi!

We willen aanstaande maandag naar het wildpark in Mfuwe gaan, we moeten alleen nog even vervoer en verblijf regelen (niet echt geheel onbelangrijk). Hopelijk gaat dit nog lukken. Iedereen succes met alles en tot het volgende verhaal.

Liefs, mij