Almost the end

Hee Hallo,

Hier weer even een kleine up date van mijn laatste belevingen de afgelopen drie weken. Zoals ik in het vorige verhaal al beschreef zijn we druk bezig geweest met het afronden van de projecten.

In de week na Livingstone hadden we verschillende afspraken. We zijn wederom weer bezig geweest om informatie te krijgen voor het Hospice. Uiteindelijk hebben we informatie van het ziekenhuis en de provincial health office kunnen krijgen. Het heeft veel tijd en geduld gekost, maar dan heb je ook wat. We hebben een deel van een businessplan geschreven over het komende hospice. Omdat we niet de tijd en de kennis hebben voor een heel businessplan, hoefde we alleen over de doelgroep en de capaciteit van het hospice te schrijven.
De woensdag na Livingstone hadden we weer een les. De ouders van Karin waren er nog en gingen de les filmen. We gingen er ’s ochtends heen met het idee dat er weer maar drie caregivers zouden zijn, maar tot onze grote verbazing waren 12 caregivers!!! Samen met de studenten hadden we dus een hele groep. De les ging heel goed en iedereen was enthousiast. De ouders van Karin hadden verbandmaterialen en een bloeddrukmeter meegenomen. Deze hebben we in de les gegeven, waar ze erg blij mee waren.

De donderdag erna zijn we met de verpleegkunde studenten van de school of nursing mee geweest het veld in. We gingen in twee groepen, Karin en Alida gingen met een groep en ik met een groep. Het was erg leuk om te zien. We gingen naar een rural gebied, dit is zeg maar in de middel of nowhere. Ze maken hier dan een soort van klein consultatiebureau waar alle moeders met kinderen heen komen. De kinderen worden dan gewogen en krijgen eventueel een vaccinatie. Daarnaast wordt er ook voorlichting gegeven. Er waren ook eerstejaars studenten mee, die de voorlichting en vaccinatie gingen geven. Ik ben met de derdejaars studenten mee geweest met de caregivers van daar naar ene cliënt. We hebben een tijdje gepraat en zijn toen weer terug gegaan. Het was allemaal interessant om te zien. Ik heb jammer genoeg niet veel van het consultatiebureau gezien, maar even goed veel indrukken opgedaan.

Het was een druk weekje, want vrijdags zijn we, samen met de ouders van Karin, met Leon naar twee ziekenhuizen hier in de buurt geweest. Wij mochten met zijn drieën achterin de pick up. We hadden matrassen achterin gelegd, dus was goed te doen. Ga dat denk ik nog wel missen in Nederland, lekker uitwaaien achterin de laadbak. Als eerste zijn we Minga geweest. Het zag allemaal mooi, maar ook erg indrukwekkend. Het gaat er toch wel iets anders aan toe dan in Nederland. Dit jaar waren er veel kinderen die getroffen waren door malaria. Dit was ook goed te zien. De kinderafdeling zat echt bomvol! Er lagen 2 á 3 kinderen in bed, met allemaal familie er omheen. Was wel zielig om te zien, al die huilende kindjes. Na geluncht te hebben zijn we weer vertrokken. We zijn toen naar St. Francis gereden. Dit is een van de beste ziekenhuizen in de oostelijk provincie. Hier werken veel buitenlandse dokters en bijna alle ingrepen kunnen er worden uitgevoerd. Het is ook een stuk groter dan de andere ziekenhuizen waar we tot nu toe zijn geweest. We waren op het gegeven moment ook de kraamafdeling van het ziekenhuis. Er lagen een paar vrouwen die net waren bevallen. We waren natuurlijk direct verkocht, toen we lieve kindjes zagen. Na de rondleiding hebben we nog even gepraat en zijn daarna vertrokken, want we wilde graag voor het donker thuis zijn.
’s Avonds zijn we nog uit eten geweest, omdat het laatste avond met Karin haar ouders was en ze ons graag wilde trakteren. Was erg gezellig. Ze zijn in totaal drie weken geweest. Het was erg gezellig. Ze gaan een soort van documentaire maken van hun belevenissen en van alle projecten. Erg leuk.

Voor de rest zijn we vooral veel getypt om alle eindverslagen af te krijgen. Vorige week vrijdag zouden we weer een les hebben, onze laatste. We hadden taart laten maken voor alle caregivers. Er zouden dit keer ook tweedejaars studenten bij. Zij gaan de lessen de volgende periode geven. Dit geeft wel een goed gevoel, omdat we zo weten dat het project wel voortgezet wordt. Ze kwamen kijken hoe een les verloopt. De derdejaars studenten zouden de les helemaal alleen gaan geven. Er kwam jammer genoeg geen een caregiver opdagen, dus hebben we de taart maar met de studenten opgegeten. Normaal gesproken hadden we de les op woensdagochtend, maar we hadden de verkeerde datum doorgegeven en ze hadden een bijeenkomst op de woensdag. Er was alleen een miscommunicatie, waardoor de caregivers niet konden komen. Wat erg jammer was, want onze leraar van school en nog een verpleegkundestudent waren woensdagavond gekomen om te kijken hoe het ging. De andere studente volgt in Macha, ook in Zambia, een project. Was wel jammer dat ze nu niet de les hebben kunnen zien, maarjah het blijft Afrika natuurlijk. We hebben de les toen maar verplaatst naar afgelopen vrijdag. Dit was trouwens dag 100 dat we in Zambia zijn. Het gaat echt super snel! Heb niet het idee dat we hier al zo lang zijn.

Afgelopen woensdag hadden we onze eindpresentatie voor het bisdom. Wij hadden ’s middags eerst nog een gesprek met de prinicpal van de school of nurisng om afscheid te nemen. Beide gesprekken gingen goed. Het bisdom was tevreden over de resultaten die behaalt hebben. We hebben ’s avonds natuurlijk wel even gevierd dat klaar waren met onze projecten. Donderdags zijn we met bijna heel de groep met Maarten geweest. Hij is bouwkunde studenten en werkt in twee kleine dorpjes. Ze gaan daar ook craft centers bouwen en hij is daar een soort van opzichter. Dit was wel leuk om te zien. Het bouwen gaat toch wel iets anders dan in Nederland (niet altijd even recht). ’s Avonds zouden we een afscheidsfeest van het bisdom hebben. Mirjam is vrijdag vertrokken, dus was voor haar ook de laatste avond. Dit verliep alleen niet helemaal als gepland. We zouden eten krijgen, maar om 7 uur was er nog niks en zijn we uiteindelijk maar met de groep uit eten geweest. Dit was erg lekker en gezellig. Toen we terug kwamen bleek er Zambiaans feestje bij ons te zijn. Kende zelf de mensen niet en was er ook niet heel erg blij mee. Uiteindelijk zijn we maar met zijn alle naar eastpoint gegaan om daar verder te feesten. Uiteindelijk toch nog laat geworden.
Vrijdag hadden we onze laatste les. Toen we aankwamen was er nog niemand. Na een half uur gewacht te hebben kwamen er toch drie caregivers. Het probleem alleen dit keer was dat er geen studenten waren. Ze zouden de les geven, maar dat ging dus niet door. We hebben toch maar afscheid genomen van ze en gezellig zitten kletsen. ’s Middags zijn we nog naar het ziekenhuis geweest om afscheid te nemen van George en Anna. Ze hebben ons goed geholpen met het project. We hebben vanochtend nog afscheid genomen van Stella de site coördinator. Toch wel een beetje raar als je vier maanden met elkaar hebt gewerkt en nu afscheid moet nemen.
De laatste twee weken gaan we naar Zanzibar om daar een kleine vakantie te houden (na al dat harde werk). We vetrekken morgenochtend om 4 uur richting Kapiri Mposi om daar op de trein te stappen richting Dar Es Salaam. Vanuit daar gaan we met de boot naar Zanzibar. We komen als het goed donderdagavond aan in Zanzibar. Een hele reis dus, maar heb er wel zin. Zal weer veel zien en beleven. Ik ben vanaf dinsdag niet meer te bereiken op mijn Zambiaanse nummer, deze doet het alleen in Zambia. Ik ben dan weer bereikbaar op mijn Nederlandse nummer.

Nou ik zal de laatste dingen even in gaan pakken. Iedereen nog bedankt voor de leuke reacties. Ik heb trouwens nog een link van een filmpje van de swing. Kunnen jullie zien hoe bang ik was haha. De link is: :http://www.youtube.com/watch?v=Xx2eRRahZF8
Tot over 2 weken.

Liefs, mij